شب ۱۴ آوریل، یک سده بعد از آنکه کشتی تایتانیک به کوه یخی برخورد کرد و غرق شد، کنسرتی به یاد قربانیان آن اجرا خواهد شد.

فیلیپ هاموند، آهنگساز بیش از سه سال است که قطعات این موسیقی را در طول سفرهای خود در سر پرورانده است.

او از کلبه کوچکش در بلفاست در حالیکه پشت پیانو نشسته، برافراشته شدن تیرآهن های فولادی را که در ساخت نمونه مشابه تایتانیک به کار رفته تماشا می کند.

تایتانیک جدید درست به اندازه اصل آن درست شده و روی دریا در همان نقطه ای که صد سال پیش سفر خود را شروع کرد، قرار دارد.

در سال ۱۹۱۲ تایتانیک که تحت عنوان کشتی "غرق نشدنی" ثبت شده بود، از بلفاست سفر خود را به مقصد نیویورک آغاز کرد. بقیه داستان در تاریخ آمده است.

هاموند در بلفاست شرقی در نزدیکی کارخانه کشتی سازی بزرگ شده است و به خوبی "کانبرا" آخرین کشتی که در آنجا ساخته شد را به یاد می آورد.

اکنون قرار است موسیقی او تحت عنوان "مرثیه ای برای ارواح گمشده تایتانیک" در کلیسای سنت آن، به مناسبت صد سالگی این فاجعه، به اجرا درآید.

هاموند درباره فاجعه تایتانیک می گوید: "این بخشی از تاریخ است و بخشی از هویت ماست."

وی در ادامه گفت: "سه سال طول کشید تا مرثیه را نوشتم که حاوی شش موومان با همراهی سرودخوانان و پنج موومان موسیقی است. آنها یادآور نوازندگانی هستند که تا لحظات آخر پیش از غرق شدن کشتی به نواختن ادامه دادند و با آن در بستر دریا فرورفتند. هیچکس واقعا نمی داند آنها چه می نواختند."

هاموند از سرودهای روحانی و ترانه های محلی ایرلندی الهام گرفته است. کلامی که در مرثیه برای ارواح گمشده تایتانیک به کار رفته از مرثیه ای به زبان لاتین برگرفته شده است.

انجمن فیلارمونیک بلفاست، خوانندگی آن را به عهده دارد و گروه "دان شایر براس" با سازهای کوبه ای و بادی برنجی در این کنسرت همنوازی خواهند کرد.

با استفاده از یک تکنیک ایتالیایی متعلق به قرن پانزدهم، گروه سرودخوانان و نوازندگان در قسمت های مختلف کلیسا مستقر می شوند و از لابه‌لای ستون های سنگی صدای یکدیگر را جواب می دهند.

خود کلیسا نیز بخشی از ماجراست. صندلی ها را طوری خواهند چید که شبیه کشتی باشد. نورپردازی ویژه ای برای شب کنسرت در نظر گرفته شده است و بعد از برنامه قرار است حضار با مشعل به سمت محل یادبود تایتانیک در محوطه شهرداری بلفاست رژه بروند.

این مرثیه قرار است صبح روز بعد در مراسم عشای ربانی در کلیسای سن پیتر تکرار شود.

فیلیپ هاموند این مرثیه را به دو نفر تقدیم کرده است. یکی رز لوین که ۹۵ سال داشت و در پورتلند، ایالت ارگان در آمریکا در گذشت و دیگری میریام اگی، دختر همکارش که در ۴ سالگی در گذشت.

او گفت که این مرثیه را به دو نفر، یکی خیلی پیر و دیگری خیلی جوان تقدیم می کند.

اما این مرثیه به یاد تمام کسانی است که ۱۰۰ سال پیش کشته شدند و تمام افرادی که از این فاجعه جان سالم به در بردند ولی زندگی شان برای همیشه با بقایای به جای مانده از این کشتی در هم تنیده شد.